Vallen en opstaan – deel 1

Dat ik last heb van valpartijen door mijn narcolepsie, heb ik al meerdere malen verteld. Ik ben er inmiddels wel aan gewend, maar afgelopen week heb ik mezelf weer overtroffen en mezelf meer blauwe plekken bezorgd dan ooit te voren. En anderen weer regelmatig doen verbazen. Dit schrijf ik volledig toe aan de Nijmeegse vierdaagse feesten waar ik zeven dagen volle bak aan heb meegedaan. Zeven dagen lang drinken, ongezond eten en weinig en onregelmatige slaap bleek maar weer eens dé formule te zijn voor valpartijen waar je u tegen zegt. Of AU eigenlijk.

Onontkomelijke vreemde blikken

De keren dat ik afgelopen week ben neergegaan, zijn niet op tien handen te tellen. Vreemde blikken waren dan ook onontkomelijk. Prettig is dan wel om te merken hoe behulpzaam mensen zijn: hoe vaak mensen wel niet dachten dat ik knock out ging van de drank of dat ik was bevangen door de hitte en vroegen of ik oké was. Terwijl ik me eigenlijk gewoon aan het bescheuren was met vriendinnen. Goed in ieder geval om te weten dat als er wel iets aan de hand is, je in Nijmegen niet aan je lot wordt overgelaten!

Kataplexie aanvallen met vriendinnen

Een situatie van diezelfde aard kwam ook voor op de Wedren vrijdagmiddag. Nadat we joelend de militairen binnenhaalden en weer terugliepen naar mijn huis, elkaar meppend met de Nijmeegse gladiolen, ging het weer helemaal mis. De situatie was als volgt: ik voel dat ik in elkaar ga zakken, dus ik schreeuw naar Teresa dat ze NU moet komen (om als steunpaal te fungeren). Helaas dacht Teresa op dat moment dat ik schreeuwde, omdat ik haar te lijf wilde gaan met m’n gladiool en dus kreeg ik als reactie een ‘JA DOEI’ terug geschreeuwd en stond (lag) ik er alleen voor.

Oplettende vriendin

Maar gelukkig was daar Sandy met haar oplettende oog en zorgt dat ik overeind blijf. Maar: ik probeer mezelf al zolang overeind te houden dat op dat moment zelfs steunpilaar Sandy geen weerstand kon bieden. Met als gevolg dat ik me met mijn volle gewicht volledig op Sandy stort en haar meeneem in m’n val. En daar lig je dan midden op het kruispunt van de Wedren met 100 man om je heen die naar je kijken of je de Nijmeegse dorpsgek bent.

Positief puntje was dan wel dat ik niet alleen op de grond lag, erg jammer is dan alleen weer dat Sandy wel op kon staan en doodleuk tegen voorbijgangers zegt: ”Ja, sorry ze is hartstikke dronken, die heeft al 20 bier op!” Van je vriendinnen moet je het maar hebben!

Andere gekke kataplexie taferelen

Verder die avond heb ik door een val op het balkon de tafel verwoest, heb ik bier over m’n huisgenoot gegooid en hem tegelijkertijd lichtelijk gechoqueerd, omdat hij nog nooit eerder getuige was geweest van zo’n valpartij.Tevens ben ik erachter gekomen dat ik echt overal met m’n hoofd terecht kan komen tijdens zo’n bui: waaronder met m’n kin leunend op een halve liter bier en met m’n voorhoofd op een andere halve liter. Ik kan je één ding vertellen, dat is alles behalve comfortabel én een veroorzaker van striemen op je gezicht, dus voor de narcolepsie blog lezers, don’t try this at home.

Ook ben ik in een volle dansende en bierdrinkende menigte in elkaar gezakt, wat niet veel goeds deed voor m’n hygiëne. De rest van de avond had ik plakkende bierbenen en liep ik erbij alsof ik zo uit de vuilnisbak was komen lopen. Ook geen aanrader dus.

Maar: I survived!

De vierdaagse heb ik dus – op wat bijzondere situaties na dan – prima overleefd en ik heb inmiddels mogen genieten van een nasleep waar je u tegen zegt – met nog meer kataplexie aanvallen in de dagen ná de vierdaagse feesten. Maar over die valpartijen schrijf ik later verder en dan inclusief filmmateriaal (met dank aan mijn vriendinnetjes). Op dit moment weet ik nog niet of ik blij ben met dat filmmateriaal, maar het wordt ook wel eens tijd dat jullie ook kunnen zien hoe zoiets er aan toe gaat.

Dan ga ik nu weer braaf aan m’n ritme werken dat m’n nieuwe neuroloog mij zeer heeft aangeraden, maar waar ik tot op heden nog vrij slecht naar heb kunnen luisteren of heb geluisterd…

Lekker slapen!

Liefs, Pipping