Wauw, wat een weekend. Op een moment als deze – waar ik helemaal uitgeput en onder de blauwe plekken van het vallen – thuis op het balkon zit met een muziekje, kan ik me niet anders dan intens gelukkig voelen. Ondanks dat ik helemaal kapot ben. Ik ben dit weekend naar We Are Electric festival geweest en dat was echt weer een weekend waarin ik het gevoel heb gehad dat ik leef. Dat geeft mentaal gezien zo onwijs veel energie, dat dat de fysieke moeheid het helemaal waard is. Echt het is ’t soms zo waard om alle afspraken, ritmes en andere verstandige dingen die ik in mijn leven heb ‘geïmplementeerd’ over boord te gooien. Want wat ben ik dankzij dit weekend een berg mooie herinneringen rijker!
Lange rijen en onhandige (bijna) valpartijen
Dag 1 begon al goed met fantastische dansjes bij Gallowstreet. Totdat moment een voor ons onbekende band, maar op aanraden van een huisgenoot zijn we er toch even heen gegaan. En wat een muziek! Een weet-ik-veel-hoeveel koppige mannelijke band met nog meer trompetten, saxofonen en andere blaasinstrumenten. Eerlijk, muziek vind ik meestal veel interessanter als er ook in wordt gezongen. Dat geeft gewoon een extra vibe. Maar Gallowstreet heeft dat dus echt niet nodig. Helemaal top!
Gelukkig hadden ze bij WAE ook gedacht aan de mensen die iets te vroeg gepiekt hadden. Zoals wij. Wij hadden ons piekmoment al in de rij gehad. Dankzij de lange wachtrijen bij de ingang (2,5 uur lang!) en dankzij onze eigen domheid om al onze drank mee te nemen in glas, hadden wij het grootste deel van onze alcoholische voorraad al genuttigd – of overgeschonken in plastic – vóórdat we überhaupt op het festivalterrein stonden.
Ik zal jullie (en mezelf) de genante details besparen, maar het was allesbehalve handig hoe wij ons daar – met onze enorme rugzakken, losse tassen en koelbox al drinkend en bedelend om plastic flessen – iedere vijf minuten een meter naar voren verplaatsten. Als klap op de vuurpijl kreeg ik na 1,5 uur – met de nodige drankjes in m’n mik – al half last van kataplexie aanvallen. Met m’n backpack nog op m’n rug. En dat zou allesbehalve een goed idee zijn geweest gezien het aantal kilo’s op mijn rug – en op die van mijn vriendinnen. Zij zouden op dat moment nooit in staat geweest zijn mij op te vangen. In opperste concentratie en zonder grapjes over en weer te maken, heb ik uiteindelijk heelhuids de ticket controle doorstaan en kon het echte feest beginnen.
Een kortdurende hangmat-sessie
Gallowstreet was dus awesome! Na nog wat dansjes bij de Desperado Stage (lees: foute hitjes) zijn we gaan uit rusten van ons piekmoment in de wachtrij bij de ticket controle. Het was natuurlijk kneiter lekker weer en als je dan een lege hangmat ziet, dan moet je daar gewoon even in liggen. Ik lig heerlijk in die hangmat als Teresa erbij komt liggen, maar er binnen no time uit flikkert als een onhandig aapje. Nog geen 10 seconden later lig ik – van het lachen – naast haar op de grond. Met m’n kop in de blaadjes. Kataplexie, bedankt he!
En door…
Dag twee was vrij pittig. Met maar drie uur slaap en tientallen blauwe plekken rijker we er gewoon weer tegenaan. Mede dankzij mijn medicijntjes, de nodige Desperado’s en de zin om naar alle optredens te gaan, was dit best te doen. Toch was het ook heel fijn om even te lamballen op een Lamzac op het strand. Iets te fijn. Nadat we een tukje hadden gedaan en nog heel lang lekker hadden gelegen daar op die fijne Lamzac, gingen we totaal zonder tijdsbesef en blokkenschema een rondje lopen over het festivalterrein. Zonder te weten dat Noisia (zo ongeveer de enige uit de line-up die we ECHT wilden zien) op dat moment optrad. Al een stel idioten zijn we naar de mainstage gesprint en hebben we de laatste vijf minuten toch nog kunnen meepakken. Maar toch… een beetje huilen moesten we wel. Gelukkig maakte Pendulum het met hun liveshow dan wel aardig goed. Hoe iedereen daar los ging, niet normaal hoe fijn die vibe!
Traditioneel afsluitertje bij de Mac
Op dag drie hebben we We Are Electric festival op tijd verlaten samen met onze lege koelbox, alle kneiterfijne muziek uit de speakers, onze schorre stemmetjes en energieloze lijven. Met een tussenstop bij de Mac. Gewoon omdat het zo fijn is om in brakke toestand een plastic burger naar binnen te werken en na te kletsen. Daar ging het ook nog effe lekker mis. Onze besluiteloosheid bij het kiezen van ons eten, zorgde er al voor dat ik met man en macht het bestelscherm moest vasthouden om te voorkomen dat ik viel. Eenmaal op het ‘sfeervolle’ Mac Donalds terras werd het naar binnenwerken van de burger ook regelmatig onderbroken doordat ik tot vervelendst aan toe met m’n kop in m’n eten viel. Niet handig. Wel grappig.
Muziek als remedie tegen de slaapaanvallen en heimwee
Al typend komt de heimwee weer bovendrijven, maar wordt deze ook tegelijkertijd onderdrukt door Spotify playlist met WAE muziek. Dat is nog een ander voordeel van die heerlijke We Are Electric festival ‘herrie’… het houdt me lekker wakker op m’n werk!
Liefs, Pip
PS. Nog een paar gezellige / valpartij kiekjes van dit weekend
Hoi Sandra, wat schrijf je toch informatief en ook zo vol humor en zelfspot over je leven en wat er rond je narcolepsie en kataplexie bij komt kijken. Ik heb bewondering voor je ijver, je onverzettelijkheid en , ik zeg het nog maar eens, je gezonde dosis zelfspot die zo bevrijdend is. Heb het goed met vrienden en vriendinnen en ga nog vaak naar WAE of aanverwante activiteiten!!